قسمتی از بیوگرافی صادق نوجوکی

خانوادهٔ وی با موسیقی بیگانه نبودند. مادر او تار می‌نواخت و همچنین فعالیت‌های پسر دایی او سیروس آرمین (در نوازندگی سنتور) و پسرخالهٔ او هوشنگ مهاجری (در نوازندگی ویولن)، سبب جذب وی به موسیقی شد. وی در ابتدا فراگیری موسیقی را نزد محمد احمدزاده آغاز کرد و مدتی بعد، منوچهر جهانبگلو استاد او شد و به واسطهٔ این استاد موسیقی، با علی تجویدی آشنا شد و نکاتی را از وی فرا گرفت. او در سنین هفده-هجده‌سالگی در زمانی که به دبیرستان می‌رفت در گروه‌هایی که با همسالان خود تشکیل می‌داد، به‌عنوان نوازندهٔ کیبورد و آکاردئون فعالیت می‌نمود. خوانندگان گروه، سُلی، مرتضی برجسته و عباس وفایی (وفا) بودند. در این زمان او برای این گروه‌ها آهنگ‌هایی می‌ساخت که دو تای از آنها با نام‌های «معما» و «خوب من» با صدای عباس وفایی پخش شدند. کارهای رسمی‌ای که از او معروف شدند و آغاز کار حرفه‌ای او نیز بودند، دو آهنگ با نام‌های «رودخونه‌ها» با صدای رامش و «سَرسپرده» با صدای ستار بودند.
صادق نوجوکی پس از سفر به آمریکا، دورهٔ آزاد موسیقی دانشگاه بین‌المللی سن دیگو را گذراند. وی معدود موسیقی‌های تبلیغاتی‌ای نیز برای شرکت‌های خارجی ساخته است و چون در زمینهٔ موسیقیِ متن از همان اوایل فعالیت حرفه‌ای خود (یعنی سال ۵۷) از ایران خارج شد، زمینهٔ مناسبی برای ارتباط وی با فیلم‌سازان خارجی مهیا نشد.
وی دلیل متنوع بودن ساخته‌های خود را علاقه، صرف زمان، تفکر و احساس می‌داند. او دلیل دیگر تنوع آثار خود را متفاوت بودنِ تحصیلات خود از موسیقی و نیز تعامل با انسان‌های مختلف می‌داند. همچنین او استفاه از دانش ریاضی را در کار آهنگسازی خود مهم می‌داند. وی زمان لازم برای تولد یک اثر موسیقیایی را یک ثانیه می‌داند.
از خوانندگان سرشناسی که با صادق نوجوکی همکاری داشته‌اند می‌توان به هایده، ویگن، ستار، مهستی، حمیرا، معین، داریوش، لیلا فروهر، امید، شهرام صولتی، مرتضی و… اشاره کرد. از ترانه‌سرایان سرشناسی که با وی همکاری کرده‌اند می‌توان به هدیه، مسعود فردمنش، بیژن سمندر، ایرج رزمجو، هما میرافشار و مینا جلالی اشاره کرد. از نوازندگان مطرحی که با او همکاری کرده‌اند می‌توان به آرمیک، بیژن مرتضوی، فرید فرجاد، اردشیر فرح، کاظم رزازان، علی توللی و… اشاره کرد. او از مجتبی میرزاده که از دوستان نزدیک وی نیز بود به‌عنوان نوآورترین نوازنده‌ای که در طول عمر خود دیده است یاد می‌کند.
ساخته‌های صادق نوجوکی در اصل به دو بخش ارکسترال که ارکستر زهی ساز غالب آن است (مانند آثار با صدای هایده، داریوش، ستار و حمیرا) و نیمه‌ارکسترال که سینتی‌سایزر ساز غالب است (مانند آثار با صدای مارتیک) تقسیم‌بندی می‌شوند. زهی‌هایی که صادق نوجوکی برای ارکسترهای زهیِ آرشه‌ای می‌نویسد و تنظیم می‌کند منحصربه‌فرد هستند و تنظیم‌های او بیش از آنکه به موسیقی خاورمیانه‌ای و عربی شباهت داشته باشند، به موسیقی اروپایی و همچنین آسیای شرقی شباهت دارند.او بر این باور است که مطالعهٔ آثار بزرگان اروپا نقش به‌سزایی در کیفیت آثار وی دارند. از صادق نوجوکی به‌عنوان «سکویی برای پرش ستارگان پاپ» یاده شده است.